Panama, Ecuador, Peru & Colombia

Hello hello,

Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik op dit moment weer veilig terug op het Europese continent. Op dit moment in Engeland, wachtend op wat komen gaat, maar het reizen houdt zeker nog niet op. Ik wilde nog graag mijn laatste avonturen delen vanuit Zuid Amerika, en ik zal alle volgende avonturen ook gewoon blijven delen op deze site. Waarschijnlijk komt er binnenkort een reis naar Rusland, Mongolië, China, Noord Korea, Japan en India, maar het zal nog even afwachten worden wanneer. 

PANAMA

Na een lange busreis naar Panama kwam ik eindelijk aan in Panama City, waar ik James ontmoette in het hostel. Ook herenigde ik hier weer met Ted en Erik. We verkenden de stad, en ik moet zeggen dat ik best onder de indruk was van Panama City. Een hele moderne, industriële stad vergeleken met de rest van Centraal Amerika, maar het heeft ook nog steeds de Old Town, die erg Latijns Amerikaans is en erg gezellig aandoet. We gingen uit eten voor Eiriks verjaardag bij de originele Gauchos, bezochten een sisha bar en bezochten uiteraard het Panamakanaal. Erg interessant en indrukwekkend om te zien en om te lezen over de geschiedenis. Ook grappig dat ik er nooit zo bij stil heb gestaan hoezeer een kanaal als het Panama kanaal nodig was voor distributie en hoe een ongelooflijke omweg de boten moesten maken voor het aangelegd werd. 

Na een paar dagen in Panama vlogen Ted, ik en James (die besloot op het laatste moment ook om met ons mee te komen) naar Quito, hoofdstad van Ecuador. We ontmoette hier Ali, een Canadese backpacker in het vliegtuig en met zijn vieren besloten we een hostel te zoeken. Het was even wennen in Quito, het is namelijk de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld en de altitude kan je een beetje misselijk maken als je het niet gewend bent. Ik vond Quito best een leuke stad, er is van alles gaande en best overzichtelijk. De New Town is zeer goed te doen, maar in de Old Town moet je 's avonds als toerist niet komen. Zolang je dat weet is er verder niks aan de hand. We bezochten The Center Of The World, ongeveer 30 km buiten Quito, waar de Evenaar duidelijk staat aangegeven en waar je op hetzelfde moment op het Noordelijk maar ook op het Zuidelijk halfrond kunt staan. 

Van Quito gingen we naar Latacunga, waar we overnachtten en waar we de volgende dag de Quilotoa loop deden, de meest westerse - met water gevulde - vulkaan van de Ecuadoriaanse Andes. Schitterend mooi. We namen lokale bussen en we deden 6 uur over een traject dat eigenlijk maar anderhalf uur zou moeten duren, maar we kwamen er. De laatste bus ging terug om 5 uur en die miste we natuurlijk, doordat we zo laat aankwamen. We kregen een lift terug van een paar gasten naar het volgende dorp, en vanuit daar konden we een andere bus nemen. We zaten met z'n vieren achterin de pick up truck en met de haren in de wind legden we een schitterende route af tussen de slingerweggetjes en het gebergte in de Andes. 

Twee dagen later vertrokken we naar Guayaquil, de op één na grootste stad in Ecuador in het zuiden. Hier namen we afscheid van Ted, die terug zou gaan naar Quito omdat hij daar wilde werken en Spaans leren bij een Ecuadoriaanse familie. James, Ali en ik reisden van Guayaquil verder door en staken de grens over naar Peru. Omdat Ali en ik vluchten hadden geboekt vanuit Colombia hadden we niet veel tijd in Peru en konden we alleen het noorden bezoeken. We verbleven een paar dagen in Mancora, een klein dorp aan zee met een fantastisch hostel; Loki. 'S avonds deden we mee aan karaoke avonden en BBQ's en overdag gingen we de markten af, speelden we beach volleybal en lagen we aan het strand. Het was mooi en een goede plek om te feesten, maar het is geen Spanje. Een jongen die we ontmoette in het hostel (gast uit het leger) werd overvallen met messen en al op het strand, en zo nu en dan likt er een zwerfhond aan je voeten. Een keer wilde ik mijn Ceviche (Peruaans gerecht, rauwe vis gemarineerd in citroen en limoensap, erg lekker) op het strand opeten zodat ik hetgeen dat overbleef aan de zwerfhond naast me kon voeren, maar het bleek te laat te zijn toen ik de hond een por gaf en hij niet bewoog. Gelukkig liepen er op dat moment twee kinderen voorbij die het duidelijk niet veel beter hadden dan de hond en meer dan blij waren met mijn ceviche. 

Van Peru reisden Ali en ik terug naar Ecuador, en James reisde verder naar Lima omdat hij vanuit daar terug naar Amerika zou vliegen. We kwamen s avonds terug aan in Guayaquil, en we namen de volgende dag de bus naar het westen, naar Puerto Lopez, vanuit waar we de boot naar de Galapagos eilanden zouden nemen. Puerto Lopez was verschrikkelijk. Geen verharde wegen, ongeloofelijke armoede, gevaarlijk, geen normaal eten, zelfs niet in de supermarkt, kortom een zandbak met een berg mensen die allemaal onder de armoedegrens leven. De Poor Men Galapagos was best goed te doen, al wist de gids niet zoveel als ik verwacht zou hebben, we zagen boobies, erg veel boobies. Boobies zijn vogels met blauwe voetjes, erg schattig. De dag nadat we terug kwamen van de PMG verlieten we (na een niet erg hoogstaande curry in een soort garagehok) Puerto Lopez en namen we de bus terug naar Guayaquil. Reizen in Ecuador is soms een beetje omslachtig omdat er nog niet overal wegen zijn aangelegd dus je moet vaak terug en overstappen in de grote steden. We zouden de nachtbus nemen naar Banos, maar nadat we iets gegeten hadden, mijn gezicht kennelijk van groen naar geel was gegaan, en ik zweette of ik net 4 marathons gelopen had, vonden we het een goed idee om wat ik ook had opgelopen achter te laten in Guayaquil en een hostel te nemen. Nadat ik daar een hele nacht boven de wc had gehangen en een slok water nog niet langer dan 5 minuten binnen kon houden gingen we naar het ziekenhuis. Ze namen me daar op met voedselvergiftiging en uitdrogingsverschijnselen. Na een nachtje aan het infuus ging het alweer een stuk beter en met een zak met pillen verliet ik het ziekenhuis de volgende dag alweer. Twee dagen later voelde ik me goed genoeg om door te reizen, maar door tijdgebrek, en omdat ik genoeg Banos had gezien de laatste dagen, gingen we meteen door naar Quito, waar we overstapten op een nachtbus naar Colombia.

We bleven 3 dagen in Quito, omdat we spullen wilden kopen voor een weeshuis waar een nichtje van Ali had gewerkt. Het grootste en drukste weeshuis in Ecuador, en erg indrukwekkend om te zien hoeveel kinderen er rondlopen zonder iets of iemand. We kochten babypoeder, medicijnen, sokjes en schoenen voor de kinderen en brachten het naar het weeshuis. Het kost in Ecuador bijna niks maar ze zijn in zo'n weeshuis blij met bijna alles, dus het was goed om te doen. Nadat we terugkwamen van het weeshuis in de Old Town kwam ik erachter dat mijn portemonnee gestolen was.. En het geloof in karma daalde meteen 100 procent..

Gelukkig had ik mijn creditcard en paspoort in andere zakken verscholen zitten, dus die had ik nog zodat we de bus konden nemen naar Cali, Colombia. Ik merkte meteen dat Colombia heel anders is dan de andere landen die ik zover bezocht had. Ik voelde me een stuk veiliger in Colombia, het leek in sommige opzichten iets meer westers georiënteerd en de natuur was overweldigend mooi. Van Cali, salsa hoofdstad van de wereld, vlogen we naar Carthagena. Ik had in Ecuador aan verschillende salsawedstrijden meegedaan met een jongen die zijn partner niet meer kon dansen, en twee keer werden we eerste, zelfs een keer in een Europese wedstrijd waar alle topdansers vanuit Europa aan meededen. In Cali deed ik mee aan wedstrijd en we eindigde in de top 3. In Colombia dansen ze uiteraard Colombiaans salsa, en ik ben gewend aan Cubaans. De weken in Zuid Amerika heb ik dus voornamelijk heel veel gedanst. Ik vond het fantastisch om in een omgeving te zijn waar ze overal continu salsa dansen.

We bleven twee weken in Carthagena, waar we de verschillende stranden en eilanden bezochten. We maakte veel nieuwe vrienden in het hostel waar we zaten, bezochten de stad en de markten, gingen bijna elke avond dansen en bezochten vaak clubs waar live muziek was, vaak salsabands. We maakte vanuit Carthagena een tripje naar Santa Marta en Taganga, waar we wat Nederlanders ontmoette en mee uit gingen. Taganga was een soort wijk in Santa Marta, weer een zandbak met veel armoede, maar aan de andere kant een toeristisch vissersdorpje met potentie.

Van Carthagena vlogen we naar Bogota, waar we het weekend doorbrachten met twee gezellige Nederlandse meiden en de jongens die we eerder ontmoet hadden. Zaterdag gingen we naar Andres Carne de Res, een soort groot festival dat daar het hele jaar door is. Het is een gigantisch etablissement dat je het meest kunt vergelijken met Oktoberfest. Iedereen is verkleed, overal zijn verschillende barren met verschillende thema's, en het zit allemaal aan elkaar maar overal is verschillende muziek, verschillende thema's en het is super vet aangekleed. Ontzettend duur maar zeker de moeite waard om een keer te ervaren!

Vanuit Bogota vloog ik naar Engeland om kerst te vieren met Rachel en Joe, de jongen die ik de eerste week in Ijsland ontmoette en die me op kwam zoeken in Costa Rica. Op dit moment zijn we weer in Engeland, na een tijdje in NL te zijn geweest, een roadtrip door Schotland te hebben gemaakt en Joe die een trial in Ijsland  gedaan heeft. Op dit moment nog even afwachten wat de volgende stap in zijn carriere is, misschien Spanje of Argentinië, en waar ik heen wil om weer en reis te maken. Op dit moment dus even rust in de tent, maar geen zorgen, want het is wel sowieso een gevalletje van 

To Be Continued...

Veel groetjes en liefs xxxxxxxx

(foto's bij dit verslag komen morgen)