IJsland en Mexico City

Hola mi amigos!

Hier is dan eindelijk het eerste reisverslag van Ijsland en Mexico. Momenteel ben ik samen met Ted in San Cristobal de las casas, in het echte Mexico, waar de mannen sombrero's dragen, de zon elke dag schijnt, en iedereen elke avond in de lokale saloon een fles tequila achterover slaat. Het is hier kortom fantastisch!

Ijsland

Na mijn 4 uur durende vlucht naar Reykjavik checkte ik in in KEX hostel, een hostel waarover ik best veel goede reviews had gelezen. De eerste avond ontmoette ik meteen een aantal aardige reizigers in mijn 16 bed dorm, en ik besloot een hapje met ze te gaan eten en het nachtleven in Reykjavik te verkennen. Toen ik de volgende dag wakker werd in mijn 16 persoons kamer kwam het backpackersleven me weer meteen tegemoet... Ik was een paar keer wakker geworden die nacht van mijn dronken kamergenoten die binnen kwamen gestommeld, de kou (5 graden), en mijn top bunkbed dat een berg lawaai maakt waar je bang van wordt elke keer als je omdraait. Maar goed, dat alles hoort erbij en geeft je weer het echte backpackersgevoel. Evenals leven uit een tas; shit waar is dat shirt nou weer? Oh ja, in het vorige hostel vergeten.. Hmm, ik kan met mn wereldstekker niet mijn telefoon en camera tegelijk opladen. Handdoek vergeten net nadat je de kraan in de douche op de verdieping boven je dorm hebt opengedraaid, sleutel van de kamer weer vergeten of kwijt, snif snif, ja dit shirt kan nog net 1 dag, enz.. Het goede leven van een backpacker.. Love it!

Die avond kwam Rachel aan in het hostel, een super idee van haar om op het laatste moment nog een ticket te boeken voor een weekendje IJsland om afscheid te nemen! We gingen uit eten en hadden wat drankjes in het hostel, want er moest natuurlijk dringend bijgepraat worden. De volgende dag huurde we een auto en deden we de Golden Circle. Dit is een van de bekendste routes in Ijsland die je in een dag kunt doen, vol met highlights als Geysers, watervallen en het enige punt ter wereld waar je de breuk tussen twee continentale platen kunt zien. Het was weer net zo leuk als altijd, voornamelijk toen de Geyser afging en iedereen een foto maakte, maar Rachel en ik ons kapot schrokken en vier meter achteruit sprongen, wat natuurlijk voor een berg entertainment voor de andere bezoekers zorgden..

Zondag gingen we naar de Blue Lagoon, een groot natuurlijk heet spa bad. Was absoluut heerlijk en super om even lekker te relaxen hier. Beetje op en neer dobberen tussen de bergen in het hete water terwijl het buiten net boven nul is met een cocktail in je hand.. Maandag verkende we Reykjavik te voet en s avonds vierden we onze laatste avond samen. Na een drankje in de Engelse Pub leerden we 2 gasten kennen; Mathias, een duitser, en Joe, een engelsman. We hadden zo'n gezellige avond met z'n alle dat we, toen de pub ging sluiten, besloten met zijn alle terug te gaan naar ons hostel om de avond voort te zetten, en dit duurde tot de volgende ochtend, toen het tijd was voor Rachel om de bus naar het vliegveld weer te nemen :( See you soon in South America babes!!

De dagen erna besloot ik een auto te huren en een roadtrip te maken over het eiland om zoveel mogelijk te zien, en ik deed dit samen met Marie, een Frans Canadese die ik via Couchsurfing ontmoet had. We reden de eerste dag tot aan Akureyri in het noorden, en verbleven in een super gezellig hostel. De volgende dag reden we verder tot aan het oosten, waar we een nachtje in de auto sliepen om het noorderlicht te kunnen zien. De kans dat je het noorderlicht in september kunt zien met het weer dat wij hadden was heel klein, maar aanwezig als je zorgt dat je ver van alle stadslichten enzo verwijdert bent. We wachtte een hele nacht, maar zagen net niks. De volgende dag reden we tot aan Hofn, en onderweg zagen we vulkanen, schapen, bergen, en meer prachtig landschap (zie foto's). Net toen ik begon te geloven dat het noorderlicht niet bestond, maar alleen een verzinsel was om toeristen te trekken, zagen we het de avond erna. Het was schitterend. Ongeloofelijk dat de natuur zoiets moois kan voortbrengen in verschillende dansende vormen en kleuren. 

Nadat Marie en ik het eiland over getourd waren, lifters hadden meegenomen, vulkanen, schapen, meren, en meer schapen gezien hadden, en een hele leuke tijd te hebben gehad, zette ze me af in Selfoss, waar Joe woonde. Omdat ik nog steeds vijf dagen te gaan had in IJsland, het hele land zo'n beetje gezien had, hostels verschrikkelijk duur waren en het weer verschrikkelijk slecht was, stelde hij voor dat ik een paar nachten bij hem en zijn teamgenoten (hij is een professioneel voetballer) mocht crashen. In ruil voor zijn gastvrijheid kookte ik elke avond voor ze, en deze deal beviel ons allemaal goed. Het was ontzettend gezellig, en ik leerde in vijf dagen meer over voetbal dan in de rest van mijn leven ervoor. Een paar dagen voor ik vertrok nam hij me mee naar het Penis museum in Reykjavik, waar ik nog niks over gehoord had maar natuurlijk wel interesse in had. Na een uur had ik het wel gezien maar ik kreeg Joe er met geen mogelijke moeite meer weg.. (Once you found the translate button and read this Joe; headloss?) We spendeerde de avond in een paar pubs, en twee dagen later was het alweer tijd om te vertrekken.. Op naar Mexico.. Joe bracht me naar het vliegveld waar ik in volle verwachting de volgende 26 uur met vluchten en vliegvelden opwachtte. 

Samenvatting Ijsland: 

Veel: schapen, bergen, watervallen, wind, paarden, paardenvlees, wifi, inteelt, geysers, hot spa's, IJslanders

Geen: goedkope dingen, McDonalds, lekker weer

+ : vriendelijke mensen, veilig land, super rustige wegen, lekker eten, leuk voetbalteam, Noorderlicht!

- : Alles is veel te duur, de taal is onbegrijpelijk en onuitspreekbaar, het weer is de meeste dagen verschrikkelijk (koud, wind, nat)

Mexico

17.00 Keflavik - 17.45 Seattle  (7.45 hrs)   20.00 Seattle - 22.00 Los Angeles (2.15 hrs) 8.00 LA - 13.30 Mexico City (3.35 hrs)

De 10 uur die ik in LA had besloot ik in de terminal op het vliegveld te wachten. Je verwacht in een van de grootste luchthavens ter wereld op zijn minst een goede wifi verbinding, en iets van een eet/drinkgelegenheid dat de hele nacht open is. Niks. In de tien uur dat ik constant probeerde verbinding te maken en af en toe naar buiten liep voor een peukie, kreeg ik een klein beetje de kriebels. Na zolang wakker te zijn en zoveel nare verhalen te horen over Mexico City (van Mexicanen zelf nota bene, en de US border control meneer zei: Going to Mexico City? You know how dangerous it is down there? You bringing a gun?) werd het toch wel erg spannend om daar de eerste week in mijn eentje door te moeten brengen. Omdat ik met mijn backpackersinstelling pas op het laatste moment een hostel geboekt had, had ik geen antwoord meer gekregen of de boeking nu definitief was en of ze me op zouden halen van het vliegveld. 

Toen ik eindelijk na 26 uur aankwam op de luchthaven van Mexico City, was ik geroosterd. Ik ging door immigratie, paspoort controle, haalde mijn tas op, en checkte mijn mail. Een mailtje terug van het hostel: " Sorry, we cant pick u up. You take taxi and is very available and safe. Taxi driver maybe tell you is not safe area, but we are very safe suburb! Good luck! "  Vooral dat goodluck aan het einde van het bericht baarde me een beetje zorgen, maar goed, ik probeerde de taxichauffeur in mijn beste Spaans uit te leggen waar ik heen moest en nadat hij me met fronzende wenkbrauwen aan had gekeken knikte hij dat hij het begreep. 

Het hostel bleek maar 2 km van het vliegveld vandaan te zijn, maar de taxichauffeur had nogal moeite het te vinden. Toen we rondjes aan het rijden waren in de buurt had ik al wel zo'n idee in wat voor omgeving ik me bevond: de sloppenwijken van Mexico City. De taxichauffeur was vriendelijk en erg verzorgd, en rekende 200 pesos toen hij me eindelijk bij een vervallen pand eruit gooide. Es sa! Toen ik een soort woonkamer binnenging moest ik over de plassen water stappen, en een klein oud vrouwtje dat alleen Spaans sprak en kennelijk het hostel runde verzocht me vriendelijk te gaan zitten. Ik deed wat ze zei en na een uur was ik ingecheckt. Het leek of ik de enige gast was in dit huis, wat ook soms als hostel diende bleek, en ze waarschuwde me dat het niet heel veilig was om 's nachts alleen de straat op te gaan hier. Ik was doodmoe en het enige dat ik wilde was een douche en een bed, dus dat zou wel goedkomen. Met alleen mn handdoekje om ging ik de "badkamer" in, maar toen ik de kraan open wilde draaien kwam er geen water uit. Great. Terug naar Big Mama. Na enkele minuten kreeg ze me uitgelegd dat ze al dagen problemen hadden met het water, en dat de hele buurt zonder water zat. Lo siento Lo siento! wat sorry betekende, en ik moest na 15 minuten maar terugkomen. Omdat ik de illusie had dat de werklui die ik overal zag misschien de leidingen aan het fixen waren, kwam ik netjes na 20 minuten terug. In de douche wachtte een grote 15 liter pot opgewarmd water op me, en een klein bakje waar ik me mee kon wassen. Terwijl ik me stond te wassen realiseerde ik me dat Big Mama 15 liter drinkwater gebruikt had om in een grote pot op te warmen op het fornuis zodat ik kon douchen, en ik voelde me een beetje schuldig. Nadat ik me gewassen had ontmoette ik de enige andere gast in het hostel, een Zuid Afrikaan die door Centraal Amerika aan het backpacken was. We dronken een paar biertjes samen, en toen hij buiten ging voetballen met de straatkinderen ging ik naar bed, en ik werd niet meer wakker tot de volgende ochtend.

De Zuid Afrikaan was al heel vroeg vertrokken, en ik besloot een hostel in het centrum te boeken. Hopende dat ik hier meer mensen zou ontmoeten en in een veiligere buurt terecht zou komen, ging ik naar beneden om een taxi te bellen. Het hostel bleek verlaten te zijn, maar buiten was er van alles gaande hoorde ik. Toen ik uit het raam keek zag ik waar de commotie vandaan kwam. Twee honden waren aan het vechten. Niet zomaar stoeien, maar oren afbijten en slagaderlijke bloedingen vechten. De buren deden er alles aan om de honden uit elkaar te krijgen, maar zonder effect. Buurman 1 besloot daarom maar om de hond van buurman 2 zonder pardon dood te schieten, maar het bleek al te laat te zijn voor de hond van buurman 1. Beide honden lagen aan de kant van de straat, terwijl de buren gigantische ruzie kregen en buurman 1 stond nog steeds met zijn pistool te zwaaien. Juist. Zo snel mogelijk een taxi bellen en wegwezen hier! 

Een amigo van een hermano van Big Mama bleek mijn taxichauffeur naar het centrum te zijn, een rit van 7 km die 2 uur duurde, omdat het verkeer in Mexico City absoluut LOCO is! Hij rekende maar 150 peso's, wat duidelijk maakte dat de vorige taxichauffeur me zwaar had afgezet. Omdat hij niet helemaal tot aan de straat kon komen waar ik zijn moest, parkeerde hij de auto en liep hij het hele eind met me mee, waar ik erg blij mee was. Mexico City, een stad met 20 miljoen inwoners. Een compleet gekkenhuis vol met verkopers, technologica, kleding, schoenen, taco's, auto's en nog veel en veel meer. Het hostel was in een veilige buurt en zag er goed en gezellig uit. Nadat ik me geinstalleerd had zag ik dat Mathias ( de Duitse jongen die ik in Ijsland ontmoet had) me voor had gesteld aan zijn vrienden in Mexico via Facebook, en het zag er naar uit dat ze me graag rond wilde leiden. Jose Pablo en zijn vrienden haalde me op van het hostel en we reden naar een bar waar we nog meer vrienden van hem ontmoette. Stuk voor stuk onwijs vriendelijke, gastvrije mensen, die een hele avond alleen maar engels spraken, alles voor me betaalde (ze wilde niks aannemen, en regelde meteen met de barman dat ik "te gast" was). Ze namen me mee naar het Mariachi plein, waar ze een groep Mariachi's inhuurde serenade's voor me te spelen, lieten me op Mexicaanse wijze Tequila drinken in een authentieke Cantina, en zorgden er allemaal voor dat ik een super avond had en me ontzettend welkom voelde hier in Mexico. Dank je wel Mathias! Ondertussen ben ik sowieso van mening dat van de Mexicaanse gastvrijheid veel mensen en veel culturen nog wat kunnen leren. 

De dag erna ging ik met Jose Pablo en Beatrize fietsen door Mexico City, een van de engste dingen die ik ooit gedaan heb. Het verkeer is zo gestoord dat je geen tijd hebt om om je heen te kijken, het is continu opletten geblazen. De paar dagen erna maakte ik vrienden in het hostel, waarmee ik Mexico City verder verkende. In de avonden gingen we naar een lokale bar of zaten we met zijn alle in de hostelbar. De Mexicaanse jongens die in het hostel werken zijn onwijs gezellig, en ik werd ook al snel goede vrienden met hun. 

En toen was het eindelijk woensdag...

De dag waar ik lang naar uitgekeken had, want vandaag ging ik Ted van het vliegveld halen!! Na twee keer de verkeerde metrobus te hebben genomen ( het is echt niet zo makkelijk als het lijkt) kwam ik aan op het vliegveld en wachtte op Ted. Na 10 minuten kwam hij door Arrivals aan, en we gaven elkaar een hele lange knuffel. Het was raar om hem na zo'n lange tijd weer te zien, ik was bijvoorbeeld vergeten hoe ontzettend lang hij is, haha, maar het was meteen weer zoals vanouds. We gingen naar het hostel, ik stelde hem aan iedereen voor, en de rest van de avond zaten we in de bar elkaar de verhalen van de afgelopen twee jaar te vertellen. 

De dagen erna kon ik een beetje voor tourguide spelen, en ik liet Ted zien wat ik zelf al gezien had. Omdat hij nog best moe was van zijn jetlag, deden we rustig aan. We konden beide niet wachten om weg te gaan uit de grote stad, en besloten daarom om zsm een ticket te boeken naar San Cristobal. Nadat we afscheid genomen hadden van iedereen in MC, vertrokken we vrijdagavond met een nachtbus die er 13 uur over deed om hier te komen. Zodra we hier aankwamen, moe en gebroken, vonden we het geweldig. Dit is het echte Mexico. Een klein stadje vol met markten, sombrero's, tequilla, kleuren, saloons, fruit, taco;s, zwervers en heel veel zon :) Ik ga nu even een hapje eten want Ted heeft zojuist een super maaltijd gemaakt: Verse Guacamole met brood, geroosterde kip, salsa en limoen.. Niet jaloers worden jullie thuis, maar het ziet er verschrikkelijk lekker uit, haha. Ik zal straks nog wat foto's uploaden zodat jullie ook wat beeldmateriaal hebben bij dit spannende verhaal. (Ik moet er nog even inkomen ;)

Hele dikke kussen en liefs voor jullie allemaal, en ik vind de berichtjes die ik krijg hartstikke leuk en lief! xxxxxxx