Beautiful Bolivia - English version underneath!

Zoals beloofd hier het vervolg waarom Bolivia zeker de moeite waard is…

Ten eerste was het meteen al een verademing om te zien dat het hier zo goedkoop was. Ik was even halverwege het continent bang dat we ons budget zwaar over zouden gaan maar gelukkig hebben we dit recht kunnen trekken in Bolivia. We begonnen in Uyuni, vanuit waar je Salar de Uyuni, de grootste zoutvlaktes ter wereld kunt gaan bekijken. We besloten dit met een 3 daagse tour te doen, waardoor je veel meer van de omgeving ziet en veel meer tijd hebt overal. We waren met een groep van 14 plus nog twee chauffeurs en gidsen. In twee grote 4x4’s gingen we de eerste dag meteen de zoutvlaktes op. In het begin kom je op het droge gedeelte, dat al gigantisch mooi is puur omdat het zover je kijken kan alleen maar bedekt is met wit zout. Doordat het zonnetje schijnt en er een hemelblauwe lucht is moet je je zonnebril wel meenemen want het is simpelweg gewoon te fel voor het blote oog, heel bijzonder! Hier haalde we allerlei onzin uit voor de foto’s en verzorgde onze gids een prima lunch vanuit de achterbak van onze jeep. Daarna reden we verder naar het ‘natte’ gedeelte, het gedeelte waar iedereen voor komt. Doordat het regenseizoen is ligt er een heel dun laagje water op het zout, dat weer zover je kunt kijken een spiegeleffect geeft van alles wat erboven plaats vindt. Zo. Ontzettend. Gaaf!!! Het water is heerlijk warm dus slippertjes aan en gaan maar, klaar voor de foto’s die je nergens anders zo kunt maken. Tegen het eind van de dag reden we verder en stopte we halverwege voor de zonsondergang, en dat is simpelweg de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien!! De lucht verandert continu in zoveel mooie warme kleuren en dit wordt steeds weer gespiegeld in het laagje water op de zoutvlaktes. De ene kant van de zonsondergang is wit, geel, oranje en rood en aan de andere kant is de lucht blauw, paars, rood, oranje.. en het blijft veranderen. Echt prachtig! De foto’s geven de realiteit maar half weer maar als je nagaat dat er geen filter of wat dan ook gebruikt is, kun je een idee krijgen van wat voor schitterende ervaring dit was!

We sliepen die nacht in een klein plaatsje in een zouthotel, waar alles gemaakt is van… verassing! Zout. Van de zoutkorrels op de vloer tot het bed en de douche en de muren, alles zout. Super leuk om een keer mee te maken, maar comfortabel is anders ;). Hier kwamen we s avonds bij elkaar na een heerlijke warme douche (want het is er ‘s nachts wel onwijs koud!!) om een hapje te eten en elkaar allemaal wat beter te leren kennen. We hadden gelukkig een hele leuke en volwassen groep, dus we hebben het deze dagen goed naar ons zin gehad met hen. De volgende dag bezochten we de woestijn die grenst aan de zoutvlaktes, en hier zagen we de grootste (en meeste) cactussen die we ooit hebben gezien! Verder bezochten we de verschillende vulkanen en rotsformaties eromheen, bovenop de vulkaan de geisers (been there done that) en ’s avonds sliepen we weer in een gaar hotelletje maar naast de natuurlijke hot springs waar we in konden onder de sterren. Die dag reden we tot 5100 meter hoogte waardoor sommige best ziek werden. Joe kreeg redelijk wat last van hoofdpijn, buikpijn en vermoeidheid en ook Flu was weer erg ziek. Wonder boven wonder had ik nergens last van en was ik niet eens zozeer buiten adem.. (stoppen met roken heeft geholpen misschien ;)

De dag erna reden we na wat lagoon en roze flamingo stops weer terug naar Uyuni, waar we ’s avonds aankwamen en na het “laatste diner” afscheid namen van Simon en Flu, die verder moesten naar Peru omdat ze daar een week later een vlucht hadden. Het was eigenlijk de bedoeling al niet dat ze zover met ons mee zouden komen maarja, we zijn dan natuurlijk ook wel heel goed gezelschap :p.

Toen was het weer tijd om met zijn tweetjes verder te gaan, ook weer wel even fijn zo na een hele tijd met zijn vieren gereisd te hebben. We bleven nog een extra nachtje in Uyuni voordat we de bus namen naar Potosi, een mijnwerkersstadje. Niet veel te beleven en helemaal niet toeristisch, maar wel het echte Bolivia. Je kon hier de mijnen in waar ze nog steeds onder verschrikkelijke omstandigheden aan het werk zijn. Mannen die nooit geen daglicht zien, een hele dag niet eten en niet ouder worden dan 40 door het zware werk waarbij ze alleen maar afzien. Potosi was ooit de rijkste plek van Zuid Amerika net nadat ze hier zilver gevonden hadden, maar na de uitputting van de mijnen blijven ze nu doorzoeken naar voornamelijk tin en is het zeer zeker niet meer wat het ooit geweest is. Wij zijn de mijnen niet ingegaan omdat we niet zozeer naar die armoede van dichtbij ‘wilde gaan kijken’, en ook omdat ze waarschuwen dat het nog steeds niet veilig is. Je kan in Potosi makkelijker aan een staaf dynamiet komen dan aan een blikje cola, ook weer eens wat anders…

Na Potosi gingen we met een privé taxi naar Sucre. Dit duurde 3 uur en kostte ons 7 euro, gewoon omdat het kan. Na al dat backpacken hadden wij ook wel eens even een decadent transport momentje verdiend, toch?

In Sucre zijn de meeste gebouwen wit, wat de stad zijn naam eer aandoet, en hier verbleven we in een super mooi hostel. Het was even net of we in Griekenland op vakantie waren. De dag na aankomst bezochten we de authentieke markt in Tarabuco , waar we Tara weer tegen het lijf liepen die op dat moment samen met een Engelse broer en zus – Sam en Kirsty – en een Ierse – Mae -  aan het reizen was. De markt was ontzettend boeiend, maar hier kwamen we er wel achter dat Bolivianen alleen de lusten en niet de lasten willen van het toerisme. Zodra je een foto maakt worden ze agressief en gaan ze schreeuwen of met dingen gooien. Een vrouwtje gooide een emmer water over me heen toen ik net een foto gemaakt had.. Nu is het er gelukkig warm genoeg maar toch, je camera kan wel naar de knoppen zijn. Wel geld in het laatje brengen, maar foto’s maken, ho maar! De vrouwen in Bolivia zien er nog echt heel traditioneel uit, wat natuurlijk zorgt voor de leukste kiekjes. Lange rokken, super lang zwart haar in 1 of 2 vlechten, hoedje op en gekleurde doek omgeknoopt waar een kind uit bungelt.

We bezochten samen met Kirsty en Sam ook het Parque Cretarius, een echt dino park voor grote mensen!! Jeeeey! Ik dacht dat het eerst allemaal onzin was, maar toen we er kwamen werd het snel duidelijk dat ze het toch wel heel serieus namen en dat ze zelfs op de Unesco Erfgoedlijst terecht komen volgend jaar. Omdat ze nu nog niet zo bekend zijn ben je er niet alleen maar ook niet met 100 anderen, waardoor het leuk en interessant is om een tour te doen. De gids legde ons van alles uit over welke dinosaurussen er wanneer geleefd hebben, hoe je de voetstappen kunt herkennen en vervolgens liepen we naar de muren waar de voetstappen op te zien waren. Ook stonden er replica’s op maat van de dinosaurussen, en dan realiseer je je toch wel even ineens hoe immens die beesten waren. We zagen er 1 die net zo groot was als een Ryan Air vliegtuig… Nadat we net iets te lang in de dinospeeltuin door hadden gebracht realiseerde we dat het waarschijnlijk echt tijd was om terug te gaan.

Vanuit Sucre vlogen we naar La Paz. We wilde eigenlijk met de bus, maar nadat we horror verhalen op internet gelezen hadden over vriesbussen, scams midden in de nacht en wervelbochten die op giga hoogte met 100 km/h gemaakt worden zochten we even door op skyscanner en het bleek 10 euro en 11,5 uur te schelen. La Paz is een fantastische stad. Ik ben geen stedenmens maar zodra we aankwamen op 5000 m hoogte in El Alto (het hooggelegen gedeelte van La Paz) en we meer dan 1000 m gingen afzakken naar het centrum hadden we meteen fantastisch uitzicht overal. Omdat het met de Boliviaanse auto’s niet te doen is om deze stijle rit elke keer af te leggen hebben ze een skilift systeem over de gehele stad hangen. Hier ga je voor 3 Bolivianos met de 10 km lange kabelbaan mee die je zo naar boven of beneden brengt met 1 van de 4 lijnen die ze nu hebben, fantastisch!

We verbleven 4 dagen in La Paz waarvan we er 2 doorbrachten in Wild Rover, en dat hostel deed zijn naam eer aan want het ging er idd nogal wild aan toe! Ze zeggen 20-love it 30-hate it! Gelukkig hebben we allebei de 30 nog niet bereikt en konden we dit nog best waarderen om het zo maar te zeggen. Al met al hebben we twee dagen zo hard gefeest dat we verder helemaal niks gedaan hebben. Van de wodka trein werd er op de bar gedanst met een dj in de stampvolle bar met backpackers tot het tijd was voor de afterparty om 3 uur in de stad. Meer hoef ik niet te zeggen.

Na Wild Rover was het tijd voor éven wat anders. De WMDR (world most dangerous road) loopt van La Paz naar Coroico en is één van de highlights van Bolivia, maar omdat er meerdere ongelukken per dag gebeurden hier hebben ze besloten de WMDR alleen nog voor toeristen op de fiets open te stellen en een andere vernieuwde weg te openen die ook naar Coroico gaat. Veilig, zeiden ze. Ik heb de WMDR niet gezien (niet echt mijn ding) maar ik weet zeker dat de alternatieve weg de WMDR nummer 2 is. Drie uur in een minibusje heeft me 10 jaar van mijn leven gekost… Een propvol minibusje (uit 1982) met alle bagage bovenop het dak gestouwd, een chauffeur die eerst 5 onze vaders bad en vervolgens aan de cocabladeren ging om niet in slaap te vallen, een super smalle weg met duizenden meters afgrond zonder vangrail of hekje of stoeprand of wat dan ook, superdichte mist en stortregen en een kilometerteller die niet onder de 80 ging, omdat hij ER KENNELIJK ALS EERSTE WILDE ZIJN!!

Toen we aankwamen in Coroico stond er een bord met “Welcome to Paradise”, waar niemand over valt na zo’n rit waarschijnlijk en we moesten vanaf hier nog een taxi nemen naar ons hostal. De taxi was ook al zeker 40 jaar oud en kwam de berg niet op, dus na 3 x proberen werden we doorverkocht aan de volgende taxi met nieuwere auto die de berg wel opkwam. Aangekomen en ingecheckt bij het hostal moesten we nog een kilometer hiken naar boven door de jungle voor we aankwamen bij onze casa die we gereserveerd hadden voor 3 nachten. En alles was meteen vergeten. WAUW! Dit was inderdaad paradijs! Ik kan het niet omschrijven maar de foto’s zeggen alles… ik geniet nog na als ik er naar kijk. In La Paz hadden we inkopen gedaan bij de grote supermarkt omdat ze die niet in Coroico hebben en 3 dagen lang deden we he-le-maal niks!

Wakker worden – genieten van het uitzicht – uit bed rollen – douchen in de openlucht met fantastisch uitzicht – omeletje maken – hangmat in -  lezen – dagboek schrijven – dutje doen – kleine wandeling door de jungle – whirlpool met uitzicht  – koken – eten – glas wijn erbij – kampvuurtje maken - spelletje doen – lezen – slapen – repeat…

3 dagen volledige rust, het enige geluid waren de dieren en de vogels om ons heen en Joe die af en toe thee maakt.. Geen andere mensen, geen wifi, niks.. En toen ik na 3 dagen wel even wifi had bij de receptie zag ik een berichtje dat m’n oma was overleden…

Het gelukkige paradijsgevoel was toen snel weg en we zijn meteen even Coroico in gegaan op zoek naar degelijk wifi. Dat kun je daar dus mooi vergeten, en na 2 uur zoeken en betalen kreeg ik eindelijk ergens een zwakke verbinding. Even gebeld met thuis, en omdat we zo’n superkleine familie hebben er toch even aan gedacht om terug naar huis te gaan. Tickets gekeken, 3000 euro pp, oei… Dat is toch een berg geld. Maar even gebeld met de verzekering, niet dat dat wat uit ging maken dachten we maar je weet maar nooit.. En wonder boven wonder, ja hoor, geen probleem mevrouw, alles wordt vergoed voor uw reis heen – en terug naar uw bestemming, voor u en uw man! BESTE.VERZEKERING.OOIT!! Mocht nog Businessclass ook!

Meteen van Coroico terug naar La Paz, daar gewacht tot 3 uur ’s nachts, vlucht van La Paz naar Bogota, 12 uur wachten op Bogota, 10 uur vliegen naar Madrid, 3 uur wachten op Madrid, en toen eindelijk naar Amsterdam. Al met al 60 uur onderweg geweest, maar gelukkig waren we op tijd op de begrafenis en waren we uiteindelijk toch heel blij dat we terug gekomen waren.

Al was het maar voor een paar dagen, want we zijn nu alweer terug in Peru waar we als highlight de 4 daagse Inca Trail naar Machu Picchu gaan doen. En dan komen we alweer terug naar Nederland voor de bruiloft van Serge en Donald. Twee weekjes maar en dan vliegen we weer door naar Delhi – India!

Maar nu eerst voorbereiden op de zware trek die komen gaat… Wens ons maar succes – we zullen het nodig hebben!

Liefs xxx Joe & Charlotte 

ENGLISH VERSION - BEAUTIFUL BOLIVIA

As promised the follow-up why Bolivia is worth the trouble..

At first it was great to realise how cheap Bolivia is compared to Chile and Argentina. I was a bit worried halfway our trip we would not be reaching our budget targets but luckily we got the chance here to even it out. We started in Uyuni where we did a 3 day trip to Salar de Uyuni, the largest salt flats in the world. We were with a group of 14 including two guides and drivers. In two 4 by 4’s we left Uyuni the first day to straight away head to the saltflats. At the beginning you reach just the dry saltflats, that is very pretty because all you see is white horizons. Because the sun is shining and there are clear blue skies, you really need your sunglasses otherwise its just too bright for the naked eye, very special! Here we messed around a bit for the photo’s and our guide provided a good lunch from the back of our truck. After this we moved on to the wet saltflats, the part that is insanely beautiful. Because it was rainy season these 3 months there is a very thin layer of water covering the saltflats, which results in stunning mirror effects everywhere you look. So.Cool!!!

The water is nice and warm so flipflops on and go…ready for photo’s you cannot create anywhere else in the world! At the end of the day we moved on and stopped at one last place where we watched the sunset, the most beautiful one we’ve ever seen!!! The sky changes colour constantly in beautiful warm shades that reflects in the water below on top of the saltflats. One side of the sunset is white, yellow, orange and red, whilst at the opposite side the moon appears and the sky turns blue, purple, red and orange… and it keeps changing all the time, stunning! The photo’s only reveal so much, but in real life it is an experience you’ll never forget!

We spent the night in a tiny place in a salthotel, where everything is made out of…  surprise… salt! From the saltgrains on the floor to the bed, shower and walls, everything is salt. Very fun experience, not that comfortable though. Here we gathered at night to enjoy a nice hot shower and grab a bite and get to know each other a bit better. Luckily we had a nice group so we really enjoyed our time with them. The next day we visited the desert that borders the saltflats, and here we saw the biggest cactuses we’ve ever seen! One spike of those bad boys serves well as a toothpick! We visited volcanoes, geysers, and at night we slept in a tiny guesthouse besides natural hot springs you could enjoy at night. That day we got to 5100 m height, which is super high and only a handful will not struggle from altitude sickness. Joe got it a bit and Flu was pretty ill again too. Amazingly I was fine again and I could even bear the walking pretty well without being out of breath (quitting the smokes might have helped at this point!)

The day after we drove further and saw some lagoons and pink flamingo’s before heading back to Uyuni, where we enjoyed our last meal with Simon and Flu before they left to head to Peru, as their flight was within a week. They were actually not supposed to travel this far with us anyway, but hey, what can I say… We are just great company! :p

And then it was time to move on again with the two of us again, which wasn’t that bad after being in a group for a bit. We stayed one more night in Uyuni before we took the 3 hour scenic drive to Potosi, a small mining town. What a beautiful surroundings! It is rough and ready and very untouched!  Not very touristy and not that much to offer, but the real Bolivia! You could visit the mines here and see all the unbearable circumstances the miners still deal with every day. Men who never see the light of day, not eat all day down there and don’t get older than 40 because of the horrible life they live. Potosi once was the most famous city in the America’s because of the goldmines, but today they just keep searching for tin and copper and it is definitely not the wealthy place it once was before. We didn’t want to go into the mines as we didn’t want to see this misery from this close and they also warn everywhere its not safe. In Potosi it is easier to buy a stick of dynamite than a can of coke…

After Potosi we took a private taxi to Sucre. This took us 3 hours and costs 7 euro’s, just because its worth it! After all this backpacking we surely deserve some luxury right? In Sucre most buildings are white (as the name suggests) and we stayed in a beautiful hostel here, which gave us a feeling we were in Greece for a moment. The day after we arrived we went to Tarabuco to visit the authentic Sunday market, where we bumped into Tara again who was traveling with siblings Sam and Kirsty and an Irish girl Mae. The market was very interesting but here it became very obvious Bolivians are not keen on tourists, other than for the money we leave behind. They have no sense of exhausting the tourist market with providing a little extra left and right and they certainly don’t like you to take pictures, of anything! One woman threw a bucket of water over me as I was taking a picture, which wasn’t a problem as it was nice and hot but at the same time she could ruin your camera. The women in Bolivia still dress really traditional so that will provide the nicest photo’s. Long black hair in one or two plats, little hat on, long colourful skirts and a big colourful blanket with a child hanging out, great!

Together with Kirsty and Sam we visited the Parque Cretarius, a dino park for adults, jeeeey! I thought it would be a lot of tacky touristy sh*t to be honest, but I realised when we entered they did take it very seriously and it might be more real than I thought. They applied to get onto the Unesco World Heritage list so if that happens we can claim all we saw is definitely real! Because it is not that touristy yet you are not surrounded by hundreds of tourists yet and you get some good explanations from the guide about which dinosaurs lived at what time and how to recognise the footprints. After that he took us to the walls where you can see the real footprints at the moment. I was wondering how this was possible considering the wall was standing up, but the guide explained the tectonic movements of the once floors appeared now to be walls. There were also massive replicas of the dinosaurs which makes you think.. They were biiiiiiig boys! One was almost as big as a ryan air plane! Pretty interesting day!

From Sucre we flew to La Paz, an amazing city! I don’t like cities that much but when we arrived at 5000 m in El Alto, the high city of La Paz, we had a great view over the city that lies 1000 m lower. Because Bolivian cars can’t handle this and it’s a bit exhausting to walk, they invented the largest cable car system in the world, with one line over 10 km long! Great views all around! We spent 4 days in La Paz and two of those we spent in Wild Rover, that kind of explains its name as soon as you arrive. 20 love it 30 hate it they say. Luckily we haven’t reached 30 yet so we did appreciate the hostel more than some might think. We partied so hard for two days that we weren’t capable of doing anything other than eating, dancing at the bar in a packed bar with dj and vodka trains till late at night when it was time for the afterparty…

After Wild Rover it was time for something different. The WMDR (World Most Dangerous Road) goes from La Paz to Coroico and is one of Bolivia’s highlights, but because of the multiple accidents a day happening it is now only open for cyclists who join a tour to survive this road and they opened a new paved road. Safe, they say. I didn’t see the WMDR but am convinced that new road is the WMDR-2. Three hours in a minivan cost me 10 years of my life… A packed tiny van from 1982 with all luggage crammed on top, with a driver who prayed 5 times before we left and had to eat coca leaves the entire time TO STAY AWAKE!!??? On a super small road with 1000 meter drops super close to the edge, no rail or poles or even a curve, incredible fog and heavy rainfall and a speedometer that wouldn’t go under 80 AS APPARENTLY IT WAS A RACE AND WE HAD TO BE FIRST :(

When we got to Coroico it welcomes you with a sign saying: welcome to Paradise, that nobody cares to fuss over after a ride like that probably. We took a taxi – an old car older than the minivan we just left – who couldn’t make it up the mountain so half way he had to sell us to another taxi. After check-in we had to hike another km to our private cabin on top of the jungle that we booked for 3 nights, that made me forget the 3 hour drive instantly. WOW!!! This was paradise indeed! I cannot describe it as well as the photo’s, which I still love when I look at them now. Because there are no supermarkets in Coroico we stocked up in La Paz and for 3 days we did nothing…

Wake up – enjoy the view – rolling out of bed – showering in the open air with jungle views – making an omelette – in the hammock – read – nap – enjoy the view – small jungle trek – in the pool – nap again – whirlpool with a view – cook – glass of wine – campfire – game – read – sleep – repeat!

Three days of ultimate peace and quiet, the only sounds coming from animals around and the kettle when Joe makes tea. No other people, no wifi, and when I did receive some wifi after 3 days at reception I got a message that my grandma passed away… The great feeling of ultimate happiness disappeared for a while and we went to town looking for some wifi that was strong enough to call home. You can forget about that! Two hours of searching, paying people and going around places led us to one place that was somewhat descent to call. Because we are such a small family I thought about going home for a second. Looked at tickets – 3000 euro’s each – oops.. that is a lot of money! Called the insurance, not that we expected anything but amazingly they covered it all, for me and Joe, back home and back to South America again! Best. Insurance. Ever!! And that for 50 euro a month complete medical and travel insurance! Even put me on business class…

It was just for a couple of days, because we are already back in Peru now. 2,5 weeks left for our south America adventure, with the biggest highlight coming up the 4 day inca trail to the Machu Picchu. And then we fly back again for the wedding, just two weeks before we head to Delhi- India!

So far so good, very excited for the Inca Trail! Wish us luck! (We will need it!)

Love xxx Joe & Charlotte